Underworld ~ Rise of the Lycans

[idilovski]

Uzun süre öncesinde iki doğaüstü ırk yaşam bulur; her iki ırk da ilk Ölümsüz olan Alexander Corvinus’un farklı oğullarının soyundan türer: Markus’un kanını taşıyan Vampirler zarif, aristokrat, kurnaz kan emiciler olurlar; William’ın kanını taşıyan Kurt adamlar ise içlerinde insanlıktan eser kalmamış, şiddete doymak bilmeyen, yırtıcı birer canavara dönüşürler. Vampirler bugün Macaristan’ın batısında kalan vahşi toprakların yönetimini ellerine geçirirler. Bunda üstün zekalarının, güçlerinin ve siyasi becerilerinin payı büyüktür. Ama yine de kurt adamlardan korkmaktadırlar çünkü kurt adamlar, her ne kadar organize olma ve kapsamlı düşünme yetisinden mahrum olsalar da, muazzam güçlü ve vahşidirler.
Sonraları bir başka genetik tesadüf güç dengesini tekrar değiştirir: Vampir kalesinde esir tutulan bir kurt kadın, insan görünümlü bir çocuk doğurur. Bu, olağanüstü güçlü vampir lideri Viktor’ın evinde tutsak doğan ilk Lycan olan Lucian’dır. William Soyu’nu oluşturan ilk kurt adamların aksine, bu Lycan istediği zaman insan istediği zaman kurt adam şeklini alabilmektedir. Lucian’ın kanı Viktor tarafından yepyeni bir köle türü yaratmakta kullanılır. Bu köleler vampirlerin korunmasız oldukları gündüz saatlerinde işçi ve bekçi olarak kullanılır.
Sonja


Gelecekteki vampir lideriyken aşkı onu öldürdü. İntikam herşeye değer mi?

Lucian

Aşkı için herşeyden vazgeçti. Victor'ın düşmanı. Lycan'ların lideri.

Selene

Ailesi Victor tarafından öldürüldü. Peki o neden yaşıyor?

Marcus

Vampir soyunun başlangıcı.

Michael

Kurtadamlar ve vampirler. Tek vücuttaki iki düşman.

Kraven

Yalanlar onu yükseltti. Peki sonu yaklaşırken onu kim kurtarabilir?

Viktor

Vampirlerin lideri. Amaçları uğruna kızını öldürdü.
Sevdiği iki şey vardır: Güç, ve güzel ama inatçı kızı Sonja.

Erika

Gelecekteki vampir kraliçesi olamak için arkadaşına ihanet etti.

Raze

Lucian'ın güvenebildiği tek kişi, peki güvenilir mi?

Amelia

Victor'a düşman olan tek vampir. Peki bu uğurda neler yapabilir?

[idilovski]

Yüzbinlerce yıldır insanların tanık olmadığı bir savaş var. Corvinus’un oğulları arasında. Yarasanın ısırdığı Marcus ve kurdun ısırdığı William.
Willam insanlığını koruyamadı ama Marcus kendi vampir topluluğunu kurup insanlarla yaşamaya başladı. Vampirlerin ölümsüz kölelere ihtiyacı vardı. İşte Lycan’lar böyle doğdu. Yarı vampir yarı kurtadam. Türün ilk örneği; Lucian.
Victor onu doğduğu gün öldürecekti ama yapamadı. Yıllarca ona karşı bir sevgi besledi. Sonunda Lucian onun zaaflarından oldu. Bense ona hep ilgi duymuştum. Yıllarca onu takip etmiştim. Victor yani babam vampirlerin onlarla görüşmesini yasaklamıştı. Ona göre Lycanlar hastalıklı bir ırktı. Onlar her gece işleri bittiğinde zindanlara kapatılırdı, Lucian hariç. Luian’ın şatoya giremesi yasaktı ama en azından diğerleri gibi tutsak da değildi. O benim odama çıkan bir geçit bulmuştu. Bazı geceler ölüm tacirleri uykudayken yanıma gelirdi. Önce arkadaştık sonraysa ölümüne aşık.
Yıllar geçip ben konseye girdiğimde düşmanlarımda çoğalmıştı. Ölüm tacirlerinden biriydim. Ölüm tacirleri vampir şovalyelerdir. Hergece çıkıp ormanda kurtadamlarla savaşırdık. Lucian benim kılıçlarımı yapardı. Bu sayede onun yanında olmak için de bir mazeretim olmuştu.
“Buyrun. Sizin için özel olarak yaptım. Hiç bir kuradam bununla başa çıkamaz.” Kılıcımı bana verirken ellerimizin birbirine deymesi bile beni ürpertmişti.
“Teşekkürler demirci.”
“Dikkatli olun.”
“Bir Lycan’ın bizi düşünmesi ne kadar güzel, değil mi?” Diğerleri gülerken, ben onun gözlerine bakıyordum.
Atıma bindiğim sırada Rigel bana doğru koşuyordu.
“Efendim, babanız sizi bu gece konseyde görmek istiyor.”
“Bu gece ava gidiyorum Rigel.”
“Efendim, babanız çok ısrarcıydı.”
“Peki.”
“Lucian, Victor seni de görmek istiyor.”
Atımı bağlayıp Rigel’ın arkasından yürümeye başladım. Lucian’ın ayak seslerini arkamda duyabiliyordum.
Konseyin olduğu büyük salona girmeden önce meraklı bakışları geçmek zorunda kaldık. Rigel kapıları açtı. Victor’ın önünde eğilip yanındaki yerime geçtim. Kraven gelmişti.
“Lucian seni neden çağırdığımı merak ediyorsundur.”
“Bir Lycan’ın bizimle aynı salonda işi olamaz bu tamamen bize karşı bir hakeret.”dedi Kraven. Lucian bir an ona saldıracakmış gibi baktı. Eğer böyle birşey olsa Kraven Lucian’ı kurtadama dönüşmeden önce öldürürdü.
“Yeter Kraven.”dedi Victor, emreden bir ses tonuyla.
Sonrasında olan herşey kabustu. Şimdi mi şimdiyse bileklerimden asılı idamımı bekliyordum. Ne mi oldu?
Lycanlar ayaklandı, liderli Lucian’dı. Victor onları kontrol altına aldı. Ona yalvardım öldürmemesi için.
Sonra kaçınılmaz soru geldi; Neden?
“Neden Sonja? Bu yaratığı neden bağışlıyım?”
“Torunun için.”
“Sen benim kızımdın.” Bana attığı tokat ve içindeki öfke beni yerime çivilemişti.
Sonrası öfke. Victor’ın kaçınılmaz öfkesi. Lucian’ı zindana attırdı. Buna ek olarak herkesin önünde 30 kırbaç. Bu normal bir vampiri bile öldürebilirdi. Yanına gidenmiyordum. Sadece yukardaki balkondan gizlice izleyebildim. Gözlerimin içine bakıyordu. Onun acısının kat kat içimde hissettim.
Bense odamda kapımdaki ölüm tacirlerine emanet edilmiştim. Lucian diğerlerini kışkırtıp tekrar kaçma planları yapıyordu. Bende Rigel’la konseydeki yerim uğruna anlaşma yaptım.
Beni zindanlara indiridi ve Lucian’la konuşmamı sağladı.
Kapı açıldığında Lucian içerdeydi. Ona koşup sarıldım.
“Özür dilerim. Hepsi benim yüzümden.”
“Sonja burdan gitmek zorundayız. Bugece kaçıyorum. Senin odana gelicem beraber gidicez.”
“Hayır. Sen diğerleriyle git. Üç gün sonra nehrin yanındaki açıklığa gelirim.”
“Sonja sensiz gidemem.”
“Gitmek zorundasın. Gelicem.”
Kapı açıldı.
“Sonja gitmeliyiz artık.”dedi Rigel.
“O nasıl? Sana neden yardım ediyor?”
“Konseydeki yerimi almask şartıyla kaçmama yardım ediyor.”
Sonkez elini tuttum. Rigel beni çekerken elini bırakmamak için direndim.
Sonra herşey ters gitti. Victor odamın önüne 20 kadar ölüm muhafızı koydu. Lucian kaçarken onu balkondan gördüm. Erika’yla ona heber yolladım. Kaçamazdım ama o gitmeliydi.
Ama benim için döndü. Odamdan şatonun kapısına gidene kadar yüzlerce ölüm taciri öldürdük. Sonundaysa karşımıza Victor çıktı.
“Onun için kendi türüne ihanet ettiyorsun.”
“Onu seviyorum baba.”
Kılıcımı çektim ve beklemeye başladım.
“Kendi babanı onun için öldürecek misin?”
“Geçmemize izin ver.”
Victor kılıcını çekti. Lucian yaklaşık 15 ölümtaciriyle tek başına dövüşürken ben kendi babamla ölümüne savaşıyordum.
Ve o kazandı. Kılıcını boğazıma dayadı. O sırada Lucian’ın da dikkati dağıldı ve hepsi bu. Burdayız. O karşımda hareketsizce yatıyor. Sırtındaki gümüş oklar ve yediği 50 kırbaştan sonra hareket dahi edemiyordu.

[idilovski]

Victor idamımı izlemek için diğer vampirlerle içeri girdiğinde yüzündeki ifade beni ondan nefret ettirmişti. Sanki öldürmek üzere olduğu kendi kızı değilmiş gibi.
Lucian ve bana tekrar iğrentiyle baktıktan sonra dışarı çıktılar. Sonra yukarıdaki büyük cam tavan açılmaya başladı. Güneş ışığı. Vücudumun her noktası yanaken benim tek duyabildiğim Lucian’ın bağırışlarıydı.
Sonra herşey kesildi. Kendi bedenim benim değildi artık. Ölmemiştim ama yaşamıyordum da. Bedenine sıkışmış bir ruhtum. Şimdiye kadar kimse vampirlere ölümden sonra ne olduğunu bilmiyordu. En iyi tahminler araf yada cehennemdi. Ama bu işte. Aslında ölmüyorduk.
Sonra kanı hissettim. Boğazıma akan kan. Vücudum kendini yenilemeye başlamıştı bile. Ama kim. Victor olamazdı yada Kraven. Onlardan başkasıda cesaret edemezdi. Lucian.
Anılar zihnimi doldurmaya başladı. Lucian.
Ben yandıktan sonra kaçmıştı. Lycan ordusunu toplayıp Victor’a saldırmış. Amelia’yla beraber. Amelia, babamın ezeli düşmenı şimdi onun kızına yardım ediyordu. Vampirlerin gerçekten ölmediğini bilen sadece iki vampirden biri olmalıydı. Marcus ve Amelia. Gerçek veliahtlar. Lucian, Amelia’yı bulmuş. Victor’ın askerlerini yok ettikten sonra bedenimi almış ve şimdi beni uyandırmaya çalışıyor. Onun bildiği herşey zihnimdeydi şimdi. Yeniden uyanabilmek için 1000 yıl uyumalıydım.
Sonra sonsuz karanlığa gömüldüm. Sürekli borularla vücuduma kan veriliyordu. Çağo Lucian’ındı. Olan bitenden haberdar olmamı sağlıyordu. Geçen onlarca hatta yüzyıllarca yıl. İhanetler. Victor’a ihanetler. Lucian’ın ve benim öldüğümü sanıyordu. Sevgili Kraven’ı onu satmıştı ve Lucian’la anlaşma yapmıştı. Şimdiyse o da uykudaydı. Arkasında bıraktı biricik Selene’i onu koruyordu.
Sırf bana benziyor diye dönüştürdüğü küçük kız. Kendi kızını öldüren Victor vicdan azabı mı duyuyordu?
Geçen yıllar sadece birkaç saniyeydi benim için. İşte uyanma vakti...
Ağzıma sıcak kanın dolduğunu hissettim. Sonra anılar gelmeye başladı. Kraven ordaydı.
Sonra mezar açıldı burnuma dolan temiz havayla kendimden geçtim. Vüdumun her yerine kan vermek için iğneler takılıyordu. Kan vücuduma aktıkça her bir hücremin hayata döndüğünü hissediyordum. Yine çok güçsüzdüm.
Göz kapaklarımı yavaşça açtım.
“Lucy?”
“Sonja.”
Vücudumu yeniden hissetmeye başlamıştım. Parmaklarımı oynatmaya başladım.
Lucian bana kolunu uzattı. Tereddüt etmeden ısırdım, ben yokken olanları bilmemin tek yoluydu bu. Lucian şatoyu ele geçirdiği gece Kraven ona yalvarmıştı. Yaşamak için yalvarmış ve intikam sözü vermişti. Victor Lucian’ın öldüğünü sanıyordu. O da diğer büyükler gibi uykudaydı. Marcus, Victor ve Amelia.

[idilovski]

Mezardan çıkıp ayaklarımın üzerinde durduğum ilk an garipti. Sanki yeni yürümeyi öğrenmiş bir bebek gibiydim. Çevreden habersiz ve aciz. Dengemi kaybeder gibi olduğumda Lucian’ın güçlü kolları beni sardı.
Sonunda ayakta durmayı başardığımda daha önce hiç bu kadar güçsüz hissetmediğimi hatırladım. Bu güçsüzlük bana uygun değildi. Bu ben değildim. Ellerimi yüzümde dolaştırdım. Derim kuru ve iğrençti.
Lucian elimi tuttu ve yüzümden çekti. Ona doğru yaklaşıp öptüm. Geri çekildi.
“Fazlasıyla iğrencim.”dedim kendimi geri çekerken.
Lucian eliniyle yanağımı okşadı.
“Fazlasıyla güzelsin. Seni incitmek istemiyorum. Kırılgansın.”
Lucian’a gülümsedim. Kraven bana doğru gelmeye başladı. Bana sarılmak için kollarını açtığında yüzüne bir tokat indirdim. Önce neye uğradığını şaşırdı ama sonra yüzünde saçma bir gülümseme belirdi. Kraven’ı kendime çektim ve dişlerimi boynuna gömdüm. Tek gördüğüm oydu. O kız.
Selene...
Onu kendimden ittim. Öfke vücudumun her kıvrımını ele geçirdi. Lucian’ın kollarından kurtulup salondan çıktım. Bilmediğim bir yerde dönüp duruyordum. Çıkış yolunu arıyordum. Kaybolmuştum. Bir duvar dibine çöküp bacaklarımı kendime çektim. Sonunda nefesimi düzenlediğimde titrediğimi fark ettim. Başımı soğuk duvara yaslayıp sakinleşmeye çalıştım. Yarım saat kadar burda oturduktan sonra Lucian yanıma geldi. Hiç konuşmadan yanıma oturdu.
Lucian’a yaslanıp kafamı omzuna koydum. Saçlarımı okşamaya başladı. Onun yanında huzurluydum. Yıllardır o mezardaki korkularım bir anda geçiverdi.
“Sana giysi getirdim.”
Elindekileri kucağıma koydu. Bana siyah bir bluz ve pantalon getirmişti. Sonunda elime ne olduğunu bilmediğim bir şey verdi.
“Bu ne?”
“Yeni silahlar. İçinde seni hem kurtadamlardan hemde vampirlerden koruyabilecek kurşunlar var.”
“Kılıç kullanmaya ne oldu?”
“Sonja, 1000 yıl uyudun. Zaman değişti. Bulduklarından hemnun kalmayacaksın.”
Lucian’ınyüzüne baktım. Yüzünün yan tarafında yara izleri vardı. Parmağımı yaralarının etrafında gezdirdim.
“Bunu sana o kız mı yaptı?”
“Önemli bir şey değil.”
“Victor nerde?”