Zaman Yolcusunun Güncesi

[idilovski]

Gözlerimi açmak istemeyeceğim sabahlara uyanmak kadar nefret ettiğim sayılı şey vardı. Babam böyle zamanlarda her zaman olumlu düşünmekten yanaydı. Annemin kanser olduğunu öğrendiğimiz gün bana her şeyi düzeleceğini söylemişti, üç hafta sonra bir trafik kazasında öldüğünde sadece 15 yaşındaydım.
Hayat her zaman için en acımasızdı. Başarısızlıklarla dolu bir hayat, ebeveynden yoksun bir çocukluk ve zar zor bitirilmiş okullar…
Herkes ailesi ölen çocukların aile hatıralarında güç alarak hayatta çok başarılı olduğunu, okulları dereceyle bitirdiklerini düşünür. Bu koca yalana ben bile inanırdım. Gerçek hayat dışarıda anlatılandan çok farklı, seni koruyan kanatlar yok olunca peri masalı sona erer. Hiç başına gelmeyeceğini düşündüğün şeyler olunca neden ben sorusu kaçınılmazdır. Sen hayatınla baş etmeye çalışırken insanlar sana sahte bir acıma ve şefkatle yaklaşmaya başlar. İlk birkaç ay hatta yıl öyle geçer ama insanlar sizin hissizliğinizi alışmışlık olarak kabul eder, işte artık hayatta yalnızsın. Ailesinin kaybeden o zavallı değilsin artık, hayatta başarısız olan zavallısın. Anneler çocuklarına seni gösterip sakın bize de bir şey olursa onun gibi olma ayaklarının üzerinde dur der, ama başına gelmeyeceğini bile bile ne faydası var ki?
Bu saatten sonra senden beklenen şeyler vardır ya eski haline dönüp sanki hiçbir şey olmamış dünyan yıkılmamış gibi hayatına devam ederdin ya da ailenin seni görmek isteyeceği son hale bürünüp herkesin parmakla gösterip ya böyle olsaydık dediği bir sosyopata dönüşürdün. Ben hayatımı en baştan silmeye karar vermiştim. Her şeyi unutmak en azından başkalarını buna inandırmak ve soru sormalarını sana bunaltıcı bir ilgi göstermelerini önler, hayatı daha acısız hale getirir.
Onlar öldükten sonraki ilk beş yıl boşlukta sürüklendim. Etrafımda olup bitenler, konuşulanlar bana yabancıydı. Sanki zaman yavaşlatılmıştı ve ben tam ortasında sıkışıp kalmıştım. Tek ihtiyacım olan beni o boşluktan ve zamanın belirsizliğinden kurtaracak biriydi, bir zaman yolcusu. İşte bu benim o yolcuyu bulma hikâyem…

[idilovski]

“Lily! Kalk artık!”
“Sabah sabah bu sesi duymak için dünyaya ne kötülük yapmış olabilirim Cameron?” yastığımı aldım ve kulaklarımı tıkadım.
“Bana kalsa seni hiç uyandırmam ama Matt bekliyor.”
“Neden?”
“Keşke sendeki hafıza hepimizde olsa Lil ama malesef yok.”
“Dalga geçmeyi bırak da cevap ver bayan çok komik.”
“İnsanların iki yılda bitirdiği üniversiteyi beş yılda bitirdiğin gün bugün.”
“Olamaz! Tamamen aklımdan çıktı.”
“Sen yine akşamdan kalma falan mısın?”
“Akşamdan kalma falan değilim sadece gece biraz çok içtim.”
“Evet işte bu yüzden buna akşam kalma deniyor.”
“Yeterince eğlendiysen kalkmama yardım eder misin?”
“Sence ne giymeliyim?”
“Annenin mavi bluzunu giy, hem sana çok yakışıyor hem de onları yanında hissetmeni sağlar.”
“Sanki işe yarar da.”
“Daha kjahvaltı etmelisin seni asla kahvaltısız evden çıkarmam. “
“Anne gibisin. Köpek falan alsana sen.”
“Sana bakıyorum ya.”
Omuz silktim ve mutfağa doğru yürüdüm.
“Matt hangi cesaretle gelmiş?”dedim kahvaltılık gevreğimi ağzıma tıkıştırırken.
“Yaptığına çok üzgünmüş, sen üzmek isteyeceği son şeymiş, sana destek olmak istiyormuş falan filan.”
“Dışardan desteğe muhtaçmış gibi mi görünüyorum?”
“Tüm erkekler aptal. “
“Bir uzaylı bulmak isterim o zaman.” Gülüşmemizi kesen kapı ziliyle ürperdim.
“Ben bakarım tatlım, sen otur ve kahvaltını yap.”
Ayağa kalktım ve dışarıya bakmaya başladım. Harika! Aklımı kaçırıyorum galiba. Dn akşam kapımın önündki büyük mavi klubeyi fark edemeyecek kadar içmiş olmalıyım.
“Lil çıkalım istersen.”dedi Matt.
“Dünkü arkadaşını getirmedin sanırım.”
“Lily abartma arkadaşımdı sadece.”
“Zaten bana neyse sevgilim değilsin ki!”
“Buyüzden mi Jason’ı çağırdın?”
“Jason mı gelmiş?”
“Fark etmediğine inanamıyorum arabası aşağıda şu garip görünüşlü polis klubesinin yanında.”dedi yada ben kahkahaları arasından bu kadarını anladım.

[idilovski]

“Matt defol ve Jason’ı da rahatsız etme onun yarısı kadar olsaydın onun yerine sen çağırılrdın.”
“Küçük aşığına fazla ümit verme Lil bana dönünce kimin omzunda ağlar yoksa.”
“Bu kadar pislik olmak için çaba harcıyorsun değil mi?”
“Malesef tatlım, doğamda var.”
“Tamam, bu kadar yeter Matt sen git ve son birkaç gün uzakta ol, Lily sende çantanı al ve çıkalım. Jason’ı bekletmeyelim. Bu kadar erken geleceğini bilmiyordum.”dedi Cameron Matt’i kapıya iterken.
Aşağı inerken bile Cameron hala saçlarımı düzeltmeye çalışıyordu. Gerçektende Jason’ın arabası (ki harika bir Lamborghini Gallardo) o garip polis klubesinin önünde duruyordu.
Garip olansa sokağın köşesindeki adam bana dik dik bakıyordu. Aslında öfkeyle değil şaşkınlıkla bakıyordu.
“Lil sen Jasonla git ben Matt’le gelirim.”
“Peki.”dedim ve arabaya doğru yürümeye başladım. Jason’ın yüz ifadesi çok tatlıydı. Sanki bir an babamı görmüştüm o gözlerde. Beni kollarına alıp sonsuza kadar bırakmayacak gibi geldi.
“Jason sen git ben geleceğim.”
“Nasıl gelmeyi düşünüyorsun acaba?”
“Taksiye binerim, önemli değil gerçekten.”
“Ben taksiyle giderim sen arabayı al.”
“Bu kadar iyi olmak senin için bile normal değil.”
Gülümsedi ve arabanın anahtarını avcuma bıraktı.
“Sen beni mi takip ediyorsun?”dedim klubenin yanındaki adama Jason gittikten sonra.
Bir anda beni kolumdan yakaladı ve klübenin içine sürükledi.
“Ne halt ettiğni sanıyorsun sen?”
“Hayatını kurtardım.”dedi.
“Eminim be diğer kızlarda işe yarıyordur ama ben de değil.”
“Siz insanlar böylesiniz işte. Evrendeki en bencil ırk.”
“Evet sende bay kendini beğenmiş uzaylısın değil mi?”
“Evet.”
“Tabii, ben de İngiltere tahtını birkeç saniyeyle kuzenime kaptırdım. Bu arada biz- Aman Tanrım! Burası ber geçit falan mı dışarıdan daha küçük görünüyor.”
“Evet, biliyorum seni nereye götürmeliyiz peki? Farklı bir gezegene mi yoksa farklı bir yıla mı?”
“Benimle mi konuşuyorsun?”
“Tabii ki hayır.”
“Harika zaman geçirdim ama sen kendini kaptırmadan gitsem iyi olur.”
“Gidemezsin.”
“Ne demek gidemem!”
“Ya da git ve Dalekler seni parçalasın.”
“Sen şaka mısın? Matt ayarladı seni değil mi? Eminim şu an bana gülüyordur.”
“Sen konuşmaya devam et ve rahatına bak 5.000.000 yılna ‘New New New New New York’a gidiyoruz.”
“Tabii sende zaman makinenle beni kurtarmaya gelen bir manyaksın.”
“Kendim için manyak yerine Zaman Lordu denmesini tercih ederim.”
“Peki lordum ben gidiyorum.”
Bir anda başlayan yüksek ses ve sarsıntıyla tüylerim ürperdi. Kapının yanındaki küçük camdan baktım gökyüzü uçan garip şeylerle kaplıydı. Yüzlerce hatta binklerce metal şey etrafa dehşet saçıyordu.
“Bu gerçek mi? Demek istediğim tüm bunlar. Bu bir zaman makinesi mi?”
“Evet.”
“Peki bu Dalekler nedir?”
“Bir an evrendeki ne büyük tehditlerdi, sonrasındaysa kaybolmuşlardı. Daha büyük bir savaşa hazırlanmak için geri çekildiler. Zaman Savaşı’na.”
“Ne?”
“Dalekler ve Zaman Lordları arasındaki savaş. Oradaydım. Halkım yok edildi ama yanlarında Dalekleri de götürdü. Neredeyse buna değdiğini düşünüyordum. Ama onlar geri döndü. Daha güçlü olarak.”
“Ama dışarıda binlercesi var. Ne yapacaksın?”
“Yanlız ben değil sen de yardım edeceksin. Hadi işe koyulalım. İnsan ırkı, bütün gün dedikodu yaparsınız.”
“Son bir şey daha. Eğer sen uzaylıysan nasıl insan gibi görünüyorsun? Yada nasıl benim gibi konuşuyorsun?”
“Bunu TARDİS sağlıyor. Herkese kendi türünde görünmemi sağlıyor ve konuşmamın beyninde çevirmesini yapıyor.”
“Son bir şey daha-“
“Hey hey yavaş ol. Cevaplar Daleklerde. Gidip komşularımız görelim.”
“Oraya gidemezsin! Tek başınasın seni öldürürler.”
Yüzündeki aptal gülümsemeyle bana döndü.
“Doğru gidemem. Seni deniyordum."
Ortada duran büyük konsola geldi ve bir şeyler yaptıktan sonra yeniden sarsılmaya başladık.
“Dalek efsanelerinde bana ne derler biliyor musun?”
“Harika parlak çocuğumuz övünmeye başladı.”
“Yaklaşan fırtına.”
“Neden?”
“Onları her görüşümde yenilgiye uğrattığım için.”
“Yüzündeki gülümsemeyi silmeyi düşünmez misin?”
“Neden bana çok yakışıyor.”
“Şimdi nereye gidiyoruz?”
“Torchwood.”
“Tamam biraz daha açıkla.”
“Yol arkadaşları bulmalıyız. Ayrıca ölmelerini istemem.”
“Ne yani dünyadakiler ölecek mi?”
“Büyük ihtimalle.”
“Geri dönmeliyim.”
“Neden evcil hayvanını beslemeyi falan mı unuttun?”
“Hayır! Arkadaşlarım orada ve ölebilirler.”
“Gidemezsin.”
“Neden ben? Neden İngiltere’deki binlece insan arsaından ben?”
“Çünkü gelecek böyle olmalı.”
“Çok aydınlatıcıydı. Açıkla!”
“Yapamam. Zamanla ilgili şeyler bilmemelisin.”

[idilovski]

“Gitmek zorundayım. Onlar benim arkadaşlarım ve hayattaki tek ailem. Onların ölmesini izlemektense onlarla beraber ölmeyi tercih ederim.”
“Seni bırakamam. Eğer şimdi senden zavgeçersem gelecekte sensiz kalmış olurum Lily.”
“Gelecek? Ne zaman? Seninle beraber kalacağımı nereden çıkardın ki? Bu Dalek saçmalığı bitsin hemen evime geri döneceğim- ”
“Evin kalırsa tabii.”
“Ne!?”
“Yok bir şey devam et.”
“Sen adımı nereden biliyorsun? Senin adın ne bay parlak çocuk?”
“Doktor.”
“Doktor ne?”
“Sadece doktor.”
“Peki doktor planın ne?”
“Ben önce bir şeyler yeriz diye düşünmüştüm.”
“Dünya işgal altında ve senin tek düşündüğün yemek!”
“Boş bir mideyle dünyayı kurtarmamı bekleme. Kural bir: asla boş bir mideyle dünyayı kurtarma!”
“Orada kaç tane Dalek var?”
“Beş milyon kadar.”
“Şaka mı bu! Beş milyon metal yaratığa karşı savunmasız sen! Tanrım hepimiz öleceğiz.”
“Hey hey hey! Yavaş ol. Beni hafife alma. Ayrıca tek başına değilim Torchwood da bizi bekleyenler var.”
“Tanrım!!!”
“Nasıl görünüyorum?”dedi Doktor.
“Baş belası gibi.”dedi yakışıklı bir adam ve doktorla sarıldılar.
“Sizi tanıştırmayı unuttum. Bu aralar çok unutkanım. Hala değişimi atlatamadım. Nasıl biri oldum acaba? Kaba mı komik mi? Kesinlikle düşük bir çenem var ama. İşte yine unuttum. Bu Lily.”dedi.
“Merhaba.”
“Hey değişmişsin.”dedi içeri aniden giren adam.
“Yeni doktor.”
“Kesinlikle yeni.”
“Lily Tyler seni bir çok yere götüreceğim. Barcelona, şehir olan değil gezegen olan. Bayılısın. Olağan üstü bir yer. Burunsuz köpekler var. Düşünsene, bu espriyi günde kaç kez anlatırsam anlatayım hala komik!”
“Peki neden gidemiyoruz?”
“Belki sen gidersin. Belki de ben. Ama böyle değil.”
“Anlamsız konuşuyorsun.”
“Bir daha asla anlamlı konuşamayabilirim. İki başım olabilir yada hiç! Kim bilir. Beni başsız hayal etsene.”
“Yine mi değişeceksin?”
“Kesinlikle.”
“Ne zaman?”
“Tam şimdi.”dedi ve bayıldı.
“Doktor!”
“Uzak dur!”dedi Amy.
“Neler oluyor?”
“Vücudundaki tüm hücereler ölüyor.”
“O ölüyor mu?”
“Ahh, hayır sadece yüzü değişecek umarım daha sessiz biri olur.”
“Bir şey yapamaz mısınız?”
“Zaten o yapıyor. Zaman lord’larının küçük hilesi. Bir çeşit ölümü aldatma yolu.”
Doktor birden ayağa kalktı.
“Değişim yok, işte bu iyi. Ne diyordum? Tabii ya! Barcelona!”

[[Merve Cl Rin ™]]

Barcelona

çok güzel olmuş cnm yb bekliyorum

[idilovski]

yb yazcağımı sanmıyorum pek yani daha önce başlamıştım yazarsam yazın yazarım

[[Merve Cl Rin ™]]

tmm bekleriz biz yaa